donderdag 27 oktober 2016

Spannende tijden en realiteitszin

De afgelopen 2 weken waren spannend....ik ben begonnen met het volgen van workshops van de gemeente Oosterhout. Als hieruit blijkt dat ik geschikt ben, mag ik een bijstandsuitkering aanvragen. In de praktijk houdt het in dat ik 3 keer per week een groepsbijeenkomst heb gehad in het stadhuis en daarnaast nog een middag te vinden was op een banenbeurs in De Bussel.

Ik vind het een aparte ervaring. Er verzamelt zich een groepje mensen zonder (betaalde) baan in de hal en vervolgens is het wachten tot je opgehaald wordt door een medewerkster. In een zaaltje volgt dan bijvoorbeeld een "les" over solliciteren, een CV maken, een motivatie schrijven, budgetadvies, dat soort dingen. Soms kwamen er jonge kinderen mee omdat de bijstand-wensende ouders geen oppas konden regelen of betalen.

Helemaal nieuw is het natuurlijk niet voor me, ik heb tenslotte al bijna 3 jaar UWV achter de rug in verband met mijn WW-uitkering. 
Wat voor mij wel nieuw is, is de bejegening. Bij het UWV had ik een individueel gesprek van ruim een uur met een vriendelijke man, waarbij we samen alles doornamen wat bij de gemeente 8 bijeenkomsten vergt. Met mijn nieuwe ervaringen zou ik de aanpak van het UWV bijna willen omschrijven als persoonlijk en uitgaand van gelijkwaardigheid.

Dat mis ik bij de gemeente. De medewerksters mompelen even snel hun naam, een aantal keren heb ik het niet eens verstaan maar dat kan ook aan mijn gehoor liggen. Wat hun functie is......ik heb geen flauw idee. 
Als je te laat bent, al is het maar 1 minuut, mag je niet meer meedoen aan de bijeenkomst en dien je de workshop op een ander moment in te halen. Overigens hoef je je daar weinig zorgen over te maken want tot nu toe werden we steevast 5 minuten na de vastgestelde aanvangstijd pas opgehaald. En dat is een reden voor morren binnen de groep. En ergens begrijp ik dat wel, ook al kan ik me er persoonlijk niet druk over maken. Als je volwassen mensen (die iets minder geluk hebben qua werk dan jij) als een kleuterklas wil behandelen, dan begint dat met zelf het goede voorbeeld geven.

De verhalen over psychische en medische problemen, schulden en ander persoonlijk leed die in de groepsbijeenkomsten en plein public uit de doeken worden gedaan vind ik tragisch en schokkend. Tragisch voor mijn mede-cursisten, schokkend omdat het in de groep besproken wordt. Er zijn van die dingen waarvan ik vind dat ze bijvoorbeeld mij niets aangaan en thuishoren in een persoonlijk gesprek. En hoewel ik dus niet weet of dat persoonlijke gesprek ook nog aan de orde komt, heb ik me vooralsnog aan mijn afspraak met mijzelf gehouden dat ik mijn persoonlijke perikelen niet op tafel gooi met mensen erbij die er niets mee te maken hebben. En als dat dan blijkt te botsen met het profiel zoals dat nu van mij gevormd wordt, dan zal dat rechtgetrokken moeten worden. Kwestie van handiger plannen denk ik dan.

Tot nu toe heb ik nog maar 1 geval van agressie meegemaakt en dreigde de beveiliging er aan te pas te komen. En dat blijft mij bezig houden want ik begrijp allebei de kanten: als je al 3 maanden geen inkomen hebt begrijp ik dat je wanhopig en boos bent en vervolgens uit je slof schiet tegen degene die in jouw ogen daarvoor verantwoordelijk is. Als je bij de gemeente werkt en je aan de wettelijke kaders moet houden bij de beoordeling van bijstands-aanvragen en daarnaast de taak hebt om dit soort bijeenkomsten te leiden begrijp ik dat je jezelf moet beschermen. Maar ik vind het naar om van dit soort dingen getuige te moeten zijn.

Oja, realiteitszin.....
Uiteraard is ook mijn CV op het podium verschenen. Nou, dat was natuurlijk niet helemaal in orde. Ik probeerde het nog met "zo is dat in overleg met het UWV opgesteld......." waarop de snedige ambtenaar mij toebeet: "Maar ja, je hebt nog steeds geen baan hè, dus werkt het kennelijk niet". Ik geef het toe, toen moest ik wel even op mijn tong bijten. De realiteit is namelijk dat ik 53 ben, weliswaar veel ervaring heb maar geen diploma's en dat de banen nou niet echt wat je noemt tegen de stoepranden aan klotsen. Als ik niet op mijn tong had gebeten had ik waarschijnlijk gezegd dat ik hoop dat de aanpak van de mij onbekende mevrouw van de gemeente heel goed werkt voor alle deelnemers van de groepsbijeenkomsten. Dan maakt ze zichzelf namelijk overbodig.....