The rise and fall of Mienus XIII

Laat ik voordat ik begin even één ding duidelijk maken: ik vier geen carnaval. Maar buiten naar het carnavalsfeest kijken vind ik wel leuk. Dus intochten, optochten, fietsrondes. afsluitingen en spectaculaire presentaties van een nieuwe Prins zijn aan mij besteed.
Tegen deze achtergrond is het logisch dat ik op vrijdag 11 november 2016, laat in de avond, op De Markt te vinden was. Benieuwd naar de nieuwe Prins van Kaaiendonk. Mienus XIII dus.

Ik dacht even dat ik de enige was die nu eindelijk wel eens wilde weten wie de leutvorst voor de komende 5 jaar zou zijn. De Markt was leeg, ik vroeg me af of de ingehuurde DJ daar de hele avond alleen had gestaan. Dat zou toch sneu zijn. Het door de Oosterhoutse Carnavalsstichting (OCS) zo felbegeerde leger jeugdigen was in elk geval niet op komen dagen. En de reeds gevestigde orde kwam ook pas een paar minuten voor de bekendmaking de frisse lucht in. Tot zover dus het buitenfeestje voor deze keer, terwijl het toch echt droog was.

Mienus XIII werd om 23.11 teleurstellend fantasieloos gepresenteerd (met een gepimpte pausmobiel De Markt op rijden kan iedereen bedenken). 
Hij opende op 12-11-2016 het seizoen met een kranslegging onder lastige omstandigheden. De plaats die daarvoor normaal gesproken gebruikt wordt was niet beschikbaar, dat vraagt wat van het improvisatievermogen van de organisatie. 
's Avonds was hij aanwezig bij de Kaaikwèkavond, ik niet dus ik heb geen idee hoe dat was. 
Woensdag 16-11-2016 komt het bericht van de OCS dat Ontzettendhoogheid Mienus XIII zijn functie per direct heeft neergelegd in verband met een naar verluid onvoorstelbare stroom negativiteit in zijn richting die hem ook als privépersoon beschadigt.
En dat vind ik erg.

Ik vind het erg voor zo'n jongen. Hij durfde de uitdaging aan te gaan. 
Dat hij in eerste instantie niet indrukwekkend was geef ik onmiddellijk toe. Bij de "spectaculaire presentatie" stond hij als een onverstaanbaar Spook van de Opera voor het eerst op het grote toneel. Licht en geluid waren duidelijk niet gecheckt.
Ook de ceremonie bij het leggen van de krans verliep niet soepeltjes. Alweer slecht geluid en er moest veel in het oor van Mienus ingefluisterd worden.
Maar ga er maar aan staan, doe het maar. Het is een rol waar je in moet groeien, aan moet wennen. En als opvolger van bijzonder geliefde Prinsen heb je een extra last op je schouders. En dan verdien je een kans! 

De OCS heeft Mienus XIII met veel tamtam en bombarie aangekondigd. Een aftelklok op De Markt, Wie-is-de-Mol-achtige taferelen op social media, de spanning werd hoger en hoger opgevoerd. En nu wekt het de indruk dat men daarbij vergeten is dat iemand die vers in het ambt van Ontzettendhoogheid valt (naast een mooi pak) opleiding, begeleiding en coaching nodig heeft. Ik ga er dan voor het gemak van uit dat de keuze van de Prins wel zorgvuldig heeft plaatsgevonden.

Persoonlijk vind ik het ook een taak van de OCS om hun verkozene in bescherming te nemen wanneer een deel van Kaaiendonk een probleem met hem lijkt te hebben. Ik denk dat de OCS veel van de negatieve bronnen kent. En ze weten als het ze uitkomt de social media goed te gebruiken, dus wat let ze om in te grijpen als het uit de hand begint te lopen?

En dan de Kaaiendonkers zelf......eigenlijk ben ik teleurgesteld. Ik kamp natuurlijk met een identiteitscrisis. Geboren in Den Haag, op mijn 8e in Oosterhout terecht gekomen. Wat ben je dan? 
Soms denk ik: toch meer Oosterhouts hoor. Maar juist dit soort gebeurtenissen herinneren mij er dan weer aan hoe moeilijk het inderdaad kan zijn om ertussen te komen en erbij te horen. 
Eén van de negatieve reacties op Mienus XIII die ik zelf gelezen heb was "Kaaiendonkers zijn nou eenmaal kritisch". 
Kritisch? Waarover dan? Wat hebben we nou helemaal al gezien? 
Of bedoel je: Kaaiendonkers blijven nou eenmaal graag binnen het "ons-kent-ons-kringetje"? En wie of wat ze niet kennen moeten ze niet en geven ze dan ook vooral geen kans?
Wat mij betreft verhef je jezelf met zo'n uitspraak tot een "elite" waar de gemiddelde Kaaiendonker niet bij wil horen. Althans, dat mag ik toch hopen.... 

Ik gok erop dat de bevolking van Kaaiendonk genoegen gaat nemen met een "Rutte-sorry" vanuit de ivoren OCS toren. Of misschien is het beter een koninklijk "dat was een beetje dom" erin te gooien. En dan gaat het leven van alledag gewoon verder en zal de roep om Mienus XIV aanzwellen. Die weet nou dus waar hij of zij aan begint.
Ik hoop dat de ellende voor Jeffrey Ramstijn, ofwel Mienus XIII, zich beperkt tot een slechte herinnering aan iets wat zo mooi had kunnen zijn.

Spannende tijden en realiteitszin

De afgelopen 2 weken waren spannend....ik ben begonnen met het volgen van workshops van de gemeente Oosterhout. Als hieruit blijkt dat ik geschikt ben, mag ik een bijstandsuitkering aanvragen. In de praktijk houdt het in dat ik 3 keer per week een groepsbijeenkomst heb gehad in het stadhuis en daarnaast nog een middag te vinden was op een banenbeurs in De Bussel.

Ik vind het een aparte ervaring. Er verzamelt zich een groepje mensen zonder (betaalde) baan in de hal en vervolgens is het wachten tot je opgehaald wordt door een medewerkster. In een zaaltje volgt dan bijvoorbeeld een "les" over solliciteren, een CV maken, een motivatie schrijven, budgetadvies, dat soort dingen. Soms kwamen er jonge kinderen mee omdat de bijstand-wensende ouders geen oppas konden regelen of betalen.

Helemaal nieuw is het natuurlijk niet voor me, ik heb tenslotte al bijna 3 jaar UWV achter de rug in verband met mijn WW-uitkering. 

Wat voor mij wel nieuw is, is de bejegening. Bij het UWV had ik een individueel gesprek van ruim een uur met een vriendelijke man, waarbij we samen alles doornamen wat bij de gemeente 8 bijeenkomsten vergt. Met mijn nieuwe ervaringen zou ik de aanpak van het UWV bijna willen omschrijven als persoonlijk en uitgaand van gelijkwaardigheid.

Dat mis ik bij de gemeente. De medewerksters mompelen even snel hun naam, een aantal keren heb ik het niet eens verstaan maar dat kan ook aan mijn gehoor liggen. Wat hun functie is......ik heb geen flauw idee. 

Als je te laat bent, al is het maar 1 minuut, mag je niet meer meedoen aan de bijeenkomst en dien je de workshop op een ander moment in te halen. Overigens hoef je je daar weinig zorgen over te maken want tot nu toe werden we steevast 5 minuten na de vastgestelde aanvangstijd pas opgehaald. En dat is een reden voor morren binnen de groep. En ergens begrijp ik dat wel, ook al kan ik me er persoonlijk niet druk over maken. Als je volwassen mensen (die iets minder geluk hebben qua werk dan jij) als een kleuterklas wil behandelen, dan begint dat met zelf het goede voorbeeld geven.

De verhalen over psychische en medische problemen, schulden en ander persoonlijk leed die in de groepsbijeenkomsten en plein public uit de doeken worden gedaan vind ik tragisch en schokkend. Tragisch voor mijn mede-cursisten, schokkend omdat het in de groep besproken wordt. Er zijn van die dingen waarvan ik vind dat ze bijvoorbeeld mij niets aangaan en thuishoren in een persoonlijk gesprek. En hoewel ik dus niet weet of dat persoonlijke gesprek ook nog aan de orde komt, heb ik me vooralsnog aan mijn afspraak met mijzelf gehouden dat ik mijn persoonlijke perikelen niet op tafel gooi met mensen erbij die er niets mee te maken hebben. En als dat dan blijkt te botsen met het profiel zoals dat nu van mij gevormd wordt, dan zal dat rechtgetrokken moeten worden. Kwestie van handiger plannen denk ik dan.

Tot nu toe heb ik nog maar 1 geval van agressie meegemaakt en dreigde de beveiliging er aan te pas te komen. En dat blijft mij bezig houden want ik begrijp allebei de kanten: als je al 3 maanden geen inkomen hebt begrijp ik dat je wanhopig en boos bent en vervolgens uit je slof schiet tegen degene die in jouw ogen daarvoor verantwoordelijk is. Als je bij de gemeente werkt en je aan de wettelijke kaders moet houden bij de beoordeling van bijstands-aanvragen en daarnaast de taak hebt om dit soort bijeenkomsten te leiden begrijp ik dat je jezelf moet beschermen. Maar ik vind het naar om van dit soort dingen getuige te moeten zijn.

Oja, realiteitszin.....

Uiteraard is ook mijn CV op het podium verschenen. Nou, dat was natuurlijk niet helemaal in orde. Ik probeerde het nog met "zo is dat in overleg met het UWV opgesteld......." waarop de snedige ambtenaar mij toebeet: "Maar ja, je hebt nog steeds geen baan hè, dus werkt het kennelijk niet". Ik geef het toe, toen moest ik wel even op mijn tong bijten. De realiteit is namelijk dat ik 53 ben, weliswaar veel ervaring heb maar geen diploma's en dat de banen nou niet echt wat je noemt tegen de stoepranden aan klotsen. Als ik niet op mijn tong had gebeten had ik waarschijnlijk gezegd dat ik hoop dat de aanpak van de mij onbekende mevrouw van de gemeente heel goed werkt voor alle deelnemers van de groepsbijeenkomsten. Dan maakt ze zichzelf namelijk overbodig.....

Daar zit je dan.....

De bruiloft waar ik in mijn vorige bericht over schreef ligt inmiddels al weer ruim 2 weken achter me. En wat was het een supergave dag! Alles wat ik me er op voorhand bij voor kon stellen is werkelijk waar in een veelvoud overtroffen.....

Gevolg was dat ik de eerste dagen als een soort zombie in een stoel voor me uit heb zitten kijken met alleen maar mooie herinneringen. Tranen en lachen wisselden elkaar af. Mijn hersenen hadden duidelijk even de tijd nodig om het allemaal te verwerken.

Maar stukje bij beetje blijkt het leven ook gewoon door te gaan. Natuurlijk! Dus heb ik de draad maar weer opgepakt.

Vrijwilligerswerk, scholing en de nodige andere verplichtingen, het is weer het leven van alle dag terwijl er aan de ervaring weer iets moois is toegevoegd om steeds aan terug te denken. Gelukkig hebben we de foto's nog, en dat is overigens ook een hele klus om dat geordend en leuk te verwerken c.q. op te slaan.

En verder....ja daar zit je dan. De drang tot creativiteit schuimt door mijn aders maar het doel is even ver te zoeken. Immers, de cadeautjes en andere producties voor de bruiloft, die het afgelopen half jaar tot een creatieve uitbarsting hadden geleid, waren allemaal klaar. Tijd voor nieuwe plannen dus, maar eerst even op zoek naar een nieuw project.

Tot mijn grote genoegen kwam het OBC vorige week weer eens bijeen. Zoals gebruikelijk onder het genot van koffie, water en iets lekkers in de onovertroffen Huiskamer op winkelcentrum Zuiderhout. De naam Oosterhouts (of is het nou toch Oosterheidens?) Bloggers Collectief dekt de lading niet, daar ben ik al achter. Wat er tijdens onze ontmoetingen gebeurt is namelijk veel meer dan het bespreken en ter plekke of achteraf maken van een blog. Een creatieve denktank is het die veel maatschappelijke vlakken raakt en waarbij dan allerlei ideeën opborrelen. Een bron van inspiratie dus!
En inderdaad, de eventuele resultaten worden via blogs gedeeld. Voor veel mensen zal dit een totaal nutteloos tijdverdrijf lijken. Ik ben er echter van overtuigd dat je, als je wat wil veranderen, ergens moet beginnen. En hoe klein, zinloos en marginaal het nu misschien lijkt, over 10 jaar kijken we misschien wel heel tevreden hierop terug en kunnen we zeggen: daar is het ooit begonnen!

Hoe dan ook, in de weken na de bruiloft kwamen er alweer allerlei ideeën in mijn hoofd op. Naast het tekenen, schilderen en fotograferen wat altijd wel doorloopt bij mij, draaien mijn hersenen nu overuren met wilde plannen in het kader van "hoe creëer ik mijn eigen baan als de werkgevers niet zo op mij zitten te wachten". Hoe doe ik dat creatief, nuttig, leuk, maatschappijgericht, milieuvriendelijk en vernieuwend. Zonder dat ik er rijk van hoef te worden hoor, als ik gewoon ervan kan leven is het goed.
De ruwe schets ligt er, nu moet ik op zoek naar steun, draagvlak en samenwerkingsverbanden. Klinkt spannend hè.......ik weet ook niet of het ooit wat wordt. Maar met de inspiratie van onder andere de mensen van het OBC durf ik het aan om het verder uit te gaan werken en eens met de nodige mensen in gesprek te gaan.

En reken erop dat als dat proces zou gaan lopen er heel wat te bloggen valt voor mij. Ik verklap nog even niets maar hopelijk tot gauw!! 

Tijd voor een feestje!

"Daar sta je dan, de dag die je wist dat zou komen.......". Weet je nog, dat veel besproken Koningslied. Ik kan me inmiddels een beetje een voorstelling maken van hoe de koninklijke familie zich destijds gevoeld moet hebben. In het klein dan hè, en met name hoe prinses Beatrix zich voelde.
Want ook al richt de fanfare zich op je kind, je voelt het wel mee.

Ik zal het even uitleggen. Al ruim anderhalf jaar weet ik dat mijn oudste zoon op 2 september 2016 (aanstaande vrijdag dus!) gaat trouwen met de liefde van zijn leven. En al ruim anderhalf jaar verheug ik me daarop. De afgelopen zes maanden was er de voorpret; het verzinnen, bedenken en maken van van alles en nog wat. En reken erop dat ik daar van genoten heb!

En nu is het ineens 30 augustus en begint alles wat je al die tijd al wist vorm te krijgen. Je moet je voorstellen dat het een soort "doe-het-zelf" bruiloft wordt. Volgens mij zijn de BABS, de fotograaf en de kok de enige officials. Dus in de tuin van de ouders van de bruid verrijst deze week een grote feesttent. Worden het trouwhok ingericht en heel veel stoelen geplaatst. En moet natuurlijk de hele boel gedecoreerd worden. Dan wordt het ineens wel heel erg echt. Ik loop er rond en ben onder de indruk....

Er bekruipt me ook een vreemd gevoel, een melancholiek gevoel dat ik helemaal niet wil hebben. Tussen al die bedrijvigheid voel ik me ineens echt heel erg alleen. Nou kan dat kloppen want ik ben alleen, maar normaal gesproken heb ik daar niet zoveel last van. Over het algemeen ben ik er zelfs trots op dat ik alleen huizen opgeknapt heb, een keuken geplaatst heb, me in de regel prima red en me amuseer en zelfs in mijn uppie twee pubers richting volwassenheid gesleept heb.
Het zal wel komen doordat je op dit soort grote momenten in een eenvoudig mensenbestaan er ineens achter komt dat het leuk zou zijn om het samen te beleven, er 's avonds over na te kunnen praten. 
Gelukkig had ik één van mijn betere vrienden, mijn camera, wel bij me. Al was ik achteraf een beetje boos op hem omdat hij niet gedaan had wat ik wilde, waarschijnlijk gewoon mijn eigen schuld maar hé je weet hoe het gaat in relaties. Deze vriend schonk me echter ter plekke wel een brede rug om me achter te verschuilen en 's avonds de napret van het foto's kijken en het proberen er nog iets fatsoenlijks van te maken.

Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover! Dan ga ik het beleven. Samen met mijn andere zoon, zijn vriendin, mijn zus en haar gezin en mijn vader. En dat is vooral iets om heel erg dankbaar voor te zijn! Natuurlijk zal het niet gewenste gevoel mij zo nu en dan best nog een keer bekruipen op 2 september, natuurlijk zal ik het niet fijn vinden dat ik 's avonds alleen thuis kom, waarschijnlijk van alle adrenaline niet zal kunnen slapen en alleen een hond heb om al mijn belevenissen van de dag mee te delen. Maar dat geeft niet, dat hoort erbij en ook daar kan ik wel mee overweg. En mijn uiteindelijk toch wel lieve Canon gaat ook mee!

Geen muizenissen, de dag die je wist dat ging komen is eindelijk hier en ik ga er vooral van genieten met mensen die me lief zijn. Het is tijd voor een feestje!

Komkommertijd....

Het Oosterhouts/Oosterheidens (daar zijn we geloof ik nog niet helemaal uit) Bloggers Collectief was nog maar nauwelijks uit de startblokken of we mochten ons al verheugen in een warme belangstelling vanuit de plaatselijke media. Interview, met foto, in de krant en ook nog eens een live-interview op de lokale radio. Duidelijk komkommertijd grapten we nog.....

Om dat fenomeen komkommertijd nog eens te onderstrepen had ik dan ook een komkommer meegenomen naar een van de interviews. En wat denk je dat de vraag aan mij was? "Waarover blog je dan zoal? Over lekkere recepten?" Nou ja, iets van die strekking. Lag dat nou aan de komkommer die ik mee had genomen of werd ik met een zeker vooroordeel bevraagd als (tot nu toe) enig vrouwelijk lid van het collectief? Ik ben helemaal niet geïnteresseerd in recepten en de nieuwe worstjes die ik zou kunnen ontdekken ontglippen aan mijn aandacht omdat ik geen vlees eet.

Daarom nu een blog over een volgens alle vooroordelen mannelijk onderwerp: het EK Voetbal 2016 dat gisteren doodbloedde in een volgens mij nogal saaie finale. Na het aanzien van een groot deel van dit toernooi denk ik dat het een goed idee is om de volgende regels in het vervolg te gaan hanteren: er wordt alleen een tweede helft van een verlenging gespeeld en op voorhand wordt middels het opwerpen van een muntje door de scheidsrechter bepaald wie hierin met 1-0 voor staat. Dat scheelt een hoop frustratie voor de kijkers want op de een of andere manier zit je al die wedstrijden toch tot het bittere einde uit. Al is het alleen maar omdat je dan nog wat langer aan je haakwerkje kan werken. Er zijn vast ook mannen die haken.....

Nou vooruit, toegegeven, ik had gisteravond wel hevig medelijden met de huilende Christiano Ronaldo zoals hij daar reddeloos midden op het veld zat. Ik kreeg gewoon zin om hem even op schoot te nemen, een knuffel te geven en te zeggen: "Ach jochie, kom geen traantjes. Het is toch maar een spelletje? De volgende keer gaat het vast beter! Zal ik dan nu een toverkusje op je knietje geven?"
Ik weet overigens uit ervaring dat dit soort opmerkingen bij voetballertjes slecht valt. Maar ja, een klein vrouwelijk tintje mag ik dit blogje toch wel meegeven?

OBC

Daar ben ik weer hoor, na ruim een half jaar. In de tussentijd? Ach andere dingen te doen, niets te melden......
Maar ja, als je dan op een mooie ochtend met 4 live bloggende heren heel gezellig in "De Huiskamer" op winkelcentrum Zuiderhout zit, dan bekruipt je toch het gevoel dat je niet achter kan blijven. 
Live bloggen is niet weggelegd voor mij, daarvoor heb ik te veel het gevoel te moeten veranderen, bijschaven, nog eens lezen, wissen en opnieuw beginnen. Ik heb me vanmorgen dan ook toegelegd op het maken van schetsen van het vers opgerichte bloggerscollectief waarvoor de naam nog vastgesteld moet worden. Working title is OBC; Oosterhouts Bloggers Collectief en dat dekt de lading best goed lijkt me. Die schetsen ga ik uitwerken tot tekeningen of schilderijen die dan misschien op een later moment weer als illustratie kunnen dienen.

Terug naar vanmorgen. Zoals voor mij gebruikelijk kwam ik iets te laat De Huiskamer binnen. Wat is het daar leuk! Wat een aanwinst voor ons winkelcentrum! De mannen hadden zich met laptop en al reeds geïnstalleerd aan een tafel, zelfs aan verlengsnoeren voor het geval één van accu's het zou begeven was gedacht. Gauw een cappuccino bestellen en er bij gaan zitten dus.
En wat er dan gebeurt is niet anders te omschrijven dan als: gaaf! Ontmoeten, ideeën uitwisselen, gewoon kletsen, lachen, serieuzer zaken bespreken, kortom de conversatie ging van de ene naar de andere kant, de gedachteflarden vlogen om je oren. Wat een bron van inspiratie. En dat werd dus ondertussen live het net op geslingerd.

Een echt doel heeft het collectief niet, dat is fijn want dat laat alles open. Maar stuk voor stuk zijn de leden wel zeer begaan met het wel en wee in Oosterhout, en dan vooral in Oosterheide. Dat levert een kritische noot voor het gemeentebestuur op en een open minded denktank voor hoe het dan misschien wel zou moeten of kunnen. Het is geen doelstelling maar wel een goede reden om regelmatig bijeen te komen met het OBC. 

En weet je wat nog meer zo leuk is aan De Huiskamer? Het is ook gewoon een bakkerswinkel. Er is voortdurend aanloop, soms mensen die je kent. Eentje schoof zelfs even aan en dat leverde weer een interessant gesprek op. 
Twee uurtjes vlogen voorbij en bij het napraten buiten besloten we gewoon nog een kop koffie te gaan drinken in De Huiskamer.

Wat mij betreft: wordt vervolgd!