"Daar sta je dan, de dag die je wist dat zou komen.......". Weet je nog, dat veel besproken Koningslied. Ik kan me inmiddels een beetje een voorstelling maken van hoe de koninklijke familie zich destijds gevoeld moet hebben. In het klein dan hè, en met name hoe prinses Beatrix zich voelde.
Want ook al richt de fanfare zich op je kind, je voelt het wel mee.
Ik zal het even uitleggen. Al ruim anderhalf jaar weet ik dat mijn oudste zoon op 2 september 2016 (aanstaande vrijdag dus!) gaat trouwen met de liefde van zijn leven. En al ruim anderhalf jaar verheug ik me daarop. De afgelopen zes maanden was er de voorpret; het verzinnen, bedenken en maken van van alles en nog wat. En reken erop dat ik daar van genoten heb!
En nu is het ineens 30 augustus en begint alles wat je al die tijd al wist vorm te krijgen. Je moet je voorstellen dat het een soort "doe-het-zelf" bruiloft wordt. Volgens mij zijn de BABS, de fotograaf en de kok de enige officials. Dus in de tuin van de ouders van de bruid verrijst deze week een grote feesttent. Worden het trouwhok ingericht en heel veel stoelen geplaatst. En moet natuurlijk de hele boel gedecoreerd worden. Dan wordt het ineens wel heel erg echt. Ik loop er rond en ben onder de indruk....
Er bekruipt me ook een vreemd gevoel, een melancholiek gevoel dat ik helemaal niet wil hebben. Tussen al die bedrijvigheid voel ik me ineens echt heel erg alleen. Nou kan dat kloppen want ik ben alleen, maar normaal gesproken heb ik daar niet zoveel last van. Over het algemeen ben ik er zelfs trots op dat ik alleen huizen opgeknapt heb, een keuken geplaatst heb, me in de regel prima red en me amuseer en zelfs in mijn uppie twee pubers richting volwassenheid gesleept heb.
Het zal wel komen doordat je op dit soort grote momenten in een eenvoudig mensenbestaan er ineens achter komt dat het leuk zou zijn om het samen te beleven, er 's avonds over na te kunnen praten.
Gelukkig had ik één van mijn betere vrienden, mijn camera, wel bij me. Al was ik achteraf een beetje boos op hem omdat hij niet gedaan had wat ik wilde, waarschijnlijk gewoon mijn eigen schuld maar hé je weet hoe het gaat in relaties. Deze vriend schonk me echter ter plekke wel een brede rug om me achter te verschuilen en 's avonds de napret van het foto's kijken en het proberen er nog iets fatsoenlijks van te maken.
Nog 3 nachtjes slapen en dan is het zover! Dan ga ik het beleven. Samen met mijn andere zoon, zijn vriendin, mijn zus en haar gezin en mijn vader. En dat is vooral iets om heel erg dankbaar voor te zijn! Natuurlijk zal het niet gewenste gevoel mij zo nu en dan best nog een keer bekruipen op 2 september, natuurlijk zal ik het niet fijn vinden dat ik 's avonds alleen thuis kom, waarschijnlijk van alle adrenaline niet zal kunnen slapen en alleen een hond heb om al mijn belevenissen van de dag mee te delen. Maar dat geeft niet, dat hoort erbij en ook daar kan ik wel mee overweg. En mijn uiteindelijk toch wel lieve Canon gaat ook mee!
Geen muizenissen, de dag die je wist dat ging komen is eindelijk hier en ik ga er vooral van genieten met mensen die me lief zijn. Het is tijd voor een feestje!
