Het was warm......

Lekker weertje koekepeertje, dat zou ik normaal gesproken geroepen hebben de afgelopen week. Me ondertussen dankbaar realiserend dat ik de keuze had om me onder de genadeloos brandende zon te begeven of niet. Meestal viel de keuze op lekker binnen blijven, ventilator aan en vooral niets doen. Als de weervrouwen en -mannen het op tijd aan hadden zien komen lag zelfs mijn huis vol met boodschappen zodat ik ook daarvoor niet eruit zou hoeven.

En als ik dan op de bank zat te zweten dacht ik vaak: "je zal toch maar postbode zijn, dan moet je wel......."
Ik had zelfs een briefje op mijn brievenbus hangen voor hem. Dat hij, als hij water of een ijsje wilde vooral even aan moest bellen!

Maar ja, die beste postbode is dus inmiddels een collega!! Ieks, help, ik moest er nu dus ook aan geloven!
Als een berg heb ik er tegenop gezien. Bang om flauw te vallen, bang om een heel spoor zweetdruppels achter te laten. Want mijn overtuiging was: ik kan helemaal niet tegen hitte.
En afgelopen zaterdag, de langste dag van mijn werkweek met bijna 3 uur, werd natuurlijk de warmste dag....33 graden vertelde mijn telefoon.

Dus zo goed mogelijk voorbereid ging ik op pad: sjaaltje met verkoelende kristallen in mijn nek, ruim een liter bevroren water mee, goed ingesmeerd tegen zonnebrand en mijn écht uit Australië afkomstige outbackhoed met UV-protector op mijn hoofd. Ook nog maar het risico op blaren genomen door op sandalen die ik nog geen 24 uur in huis had te gaan lopen.......mijn (veel te warme) sneakers met sokken zaten voor de zekerheid in mijn tas.

En dan komt het positieve: ik heb het gewoon doorstaan! 
Okee, het was warm maar ik hield het wel vol. 
Okee, ik werd zo hier en daar uitgelachen om mijn hoed (en dan denk ik: jij denkt vast nog ff aan mij terug als je straks een zonnesteek hebt) maar er waren ook mensen die hem heel mooi vonden en mij heel slim. 
En ook ik kreeg zo hier en daar koud drinken aangeboden.
Hoogtepunt van de dag was wel dat mijn 3-jarige maatje, en misschien wel toekomstig collega, buiten aan het spelen was. Hij rende weer braaf mee. De vorige keer hield hij alle kleppen van de brievenbussen voor me open, deze keer zijn we een stapje verder gegaan: hij deed ook de post in de brievenbus. En dat trotse snuitje maakt dan echt je hele dag goed.

Net als na de barre tocht afgelopen januari met ijzel was ik weer eens trots op mijn oude lijf. Het kan veel meer dan ik denk! En natuurlijk had ik geen droge vezel meer aan bij thuiskomst, zweten hoort erbij in dat weer en ik kan het supergoed! Bij thuiskomst even zitten en bijkomen met een Radler 0,0%, dan douchen en de hele avond fris en fruitig nagenieten van de "prestatie" die ik geleverd heb. Wie had dat ooit gedacht?!?!?!