Ik heb er een heel weekeinde over na lopen denken. En dan vooral over genderneutraal taalgebruik en wat ik daar van vind. Natuurlijk waren er op social media de (okee misschien soms wat flauwe) woordgrappen waar ik, eerlijk is eerlijk, zo nu en dan om moest gniffelen. Ik zag iemand op televisie het bijna niet durven zeggen dat hij wel het gevoel had zich aan de zoveelste minderheid aan te moeten passen. Maar wat vind ik er nou eigenlijk zelf van?
Ik ben er nog niet helemaal uit na een paar dagen maar ik neig ernaar het behoorlijk overdreven te vinden om taalgebruik aan te passen. Ik zie mezelf als iemand die totaal geen nare gevoelens krijgt bij LHBTI. Als dat je gelukkig maakt: DOEN! En wat mij betreft even goede vrienden. Maar om dan ook in de taal geen onderscheid meer te maken tussen man en vrouw. Ik heb zelfs het idee dat het grootste deel van de LHBTI daar helemaal niet op zit te wachten, misschien zelfs alleen de laatste letter.
Waarom maakt het iemand blij als de menigte niet meer aangesproken wordt met "dames en heren"? Het ontgaat mij, ik mis de clou, ik snap het gewoon echt niet. Nu maakt het mij geen barst uit of ze me nou dame, vrouw, reiziger of mens noemen, maar toch......waar komt het gedoe erover vandaan, wat is het nut en waar leidt het toe?
Genderneutrale toiletten? Mij best, als ze dan maar wel de plasbakken voor de mensen met een als aanhangsel van het lichaam gevormd plasorgaan vervangen door hokjes. Ik ben er namelijk van overtuigd dat er ook altijd een kleine minderheid zal blijven die een dergelijk kunstwerk van de natuur graag aan je wil tonen en daar zit ik dan weer niet op te wachten.
En dan ook nog de SIRE-campagne dat we jongens vooral jongens moeten laten zijn. Het staat er zo ongeveer haaks op!
Het toeval wil dat ik zelf moeder ben van jongens. Ik hoop maar dat ik het goed gedaan heb en ze geen trauma voor het leven heb bezorgd. Vuile en kapotte kleren waar ze in thuis kwamen werd ik niet boos over, ze moesten alleen wel leren leven met knielappen. Ik heb wel eens vechtende partijen uit elkaar gesleurd. Hutten bouwen mocht. Ze mochten op voetbal.
Maar op dansen of knutselen mocht ook, en ook dat hebben ze gedaan. Ze hadden Actionman-poppen, Furby, kortom ik hoop dat ik alle kanten van het mens zijn een beetje heb weten te belichten zonder de masculine gevoelens teveel de kop in te drukken.
Ik had vroeger een Oma die mij opriep mij als een dame te gedragen als ik weer eens ongegeneerd, wijdbeens op de bank hing. Ik antwoordde dan steevast: "ik ben geen dame". En dat ben ik ook nooit geworden.
Wel een vrouw. En daar ben ik blij om, soms zelfs trots op. Vrouw zijn is leuk en het persoonlijke hoogtepunt is toch wel dat dit vrouwenlijf kinderen op de wereld kon zetten. Niks "wij zijn zwanger". Nee: wij verwachten een kind, maar ik ben zwanger en ik doe het. Dus noem mij wat dat betreft vooral vrouw of dame.
De conclusie voor mezelf na dit weekend: wat een luxe dat we kennelijk niets anders hebben om ons druk over te maken.
LHBTI: prima.
Genderneutraliteit o.a. in taalgebruik: ik weet het niet hoor, maar vooruit "mens" is okee.
Jongens jongens laten zijn: natuurlijk, en veroordeel ze ook vooral niet omdat je dan misschien wat meer drukte in een klas of club hebt.
Laat meisjes meisjes zijn: die ook wild mogen doen en voetballen als ze daar zin in hebben. Wedden dat niemand zich meer uitgescholden voelt als ze meisje tegen diegene zeggen?
En vooral: geef jongens en meiden dezelfde kansen in de maatschappij, dan ben je pas genderneutraal.
