Eén van mijn eigenschappen is dat ik dingen soms niet zo lang leuk of interessant vind. Omdenken is hip, dus ik hou van variatie. Maar ondertussen is het zo nu en dan knap lastig.
Van de week herinnerde ik me dat ik wel eens een blogje schreef. Na een hoop gedoe met het wachtwoord kon ik weer terecht op mijn account.
Het blijkt lang geleden dat ik iets gepost heb. Het wordt dus wel weer tijd. Niet zo zeer omdat ik denk dat iemand mijn verhalen mist, maar zo'n blog is ook een verdraaid handige manier om dingen voor jezelf even vast te leggen. Voor later als je groot bent en echt alles vergeet.
Ik lees de oude meuk even door. Is er veel veranderd? Nee, niet echt. Ja, toch wel. De omstandigheden zijn anders. Of ik ga er anders mee om, dat kan natuurlijk ook.
Ik woon nog steeds in Oosterhout, in de wijk Oosterheide. De wil om te verkassen steekt alweer de kop op maar ik druk die kop zo lang het lukt wel in.
Inmiddels grootmoeder, Bomma van een prachtige jongen en een net zo prachtig meisje. Vanaf het moment dat je de schok van het een generatie opschuiven te boven bent is dat enorm genieten.
Geen geverfd haar meer maar gewoon grijs. Een supergave combinatie met de beugel.
Dat dranghek staat deze week al twee jaar de stand van mijn tanden en kiezen te optimaliseren. Het einde is in zicht.
Niet meer werkzaam als postbezorger maar als thuisverzorger.
Ik val nu bijna in alle ...+ categorieën die er zijn.
En ik maak geen deel meer uit van het Bloggers Collectief OBC. We zien elkaar ook nooit meer eigenlijk. Ik weet daar wel een paar oorzaken voor te noemen maar dat doe ik niet.
In het kader van een project waar ik in het voorjaar aan meedeed ging ik bij mezelf na wat mij beweegt. Dat wil zeggen, dat probeerde ik na te gaan. Valt nog helemaal niet mee hoor. Ik ben er ook nog lang niet uit. Mocht ik ooit de illusie hebben gehad dat alle antwoorden wel duidelijk zouden worden als ik eenmaal op leeftijd was, dan moet ik mezelf teleurstellen.
Eigenlijk ben ik gewoon nog steeds die puber, alleen nu met grijs haar. Ik heb de tijd op een verkeerd moment stil gezet. Een paar jaar eerder, toen ik mij nog in mijn fantasierijke kinderjaren bevond was veel beter geweest.
Maar nee, het werd de onzekere, verlegen, nerveuze, ik kan niks en niemand vindt mij leuk periode waar ik in bleef hangen. Gelukkig hoort het alles uitproberen ook al is het eng principe er ook bij, net als het jezelf steeds opnieuw uitvinden, schoppen tegen wat je niet zint en bij tijd en wijle een goede slappe lach.
En natuurlijk platonisch verliefd zijn. Ik ben daar zo goed in! Het begon ooit met Ard Schenk en komende week zie ik Jon Bon Jovi dus dat wordt weer een meisjeskamer vol posters.
Het is niet voor niets dat "she's uncertain if she likes him, but she knows she really loves him" mijn favoriete stukje songtekst is. Uit een nummer van David Bowie, op wie ik natuurlijk ook erg verliefd was.
Wie er naar mij toeterde en zwaaide? Ik weet het nog steeds niet. De dader heeft zich niet gemeld. Dat is voor mij dan weer aanleiding om er maar mijn eigen invulling aan te geven, dat heb ik dan ook gedaan. Waar kinderlijke fantasie en puberale platonische verliefdheid elkaar ontmoeten word ik blij van de uitkomst!
