Nou, vooruit dan. Laat ik eens vertellen wat dit coronatijdperk zoal teweeg brengt bij mij. Daar zit de mensheid denk ik wel op te wachten inmiddels. En ik heb tenslotte al heel lang niet meer geblogd dus het mag wel weer eens.
Om te beginnen heeft Covid-19, met alle maatregelen die ertegen genomen zijn en alle gevolgen die die maatregelen hebben, mij er meer dan ooit van overtuigd dat ik maar voor één ding echt in de wieg ben gelegd. Kluizenaar in een hutje op de hei.Met hond(en). En kat(ten). En een goede geluidsinstallatie.
Dat idee had ik zelf natuurlijk al heel lang, maar nu weet ik het zeker. Ik geniet namelijk van die relatieve rust. Eigenlijk vind ik het soms nog steeds een vreselijk kabaal op die dagelijkse zondagochtenden. Het zou wat mij betreft nog wel wat minder mogen. Ik houd niet van kabaal, behalve wanneer ik het zelf veroorzaak.
Maar een eenzaam bestaan is het zo nu en dan wel.
Want er zijn sociale contacten die ik mis. Voor de #stayhome maatschappij had ik ook al zeer beperkt vriendschappen hoor, ik ben gewoon graag met regelmaat alleen. Maar de vriendschappen die ik had, of leek te hebben, daar hechtte ik waarde aan. Inmiddels is met sommigen het contact totaal verwaterd. Niet alles is telefonisch of digitaal te redden. Jammer!
Ik bespreek dit soort voorvallen (en natuurlijk nog veel meer) tegenwoordig met mijn hond Olga. Onze conclusie: graag of niet!
Met Olga ben ik al meer dan 10 jaar ontzettend blij, maar nu is ze echt van onschatbare waarde.
Gelukkig zijn er ook mensen die door alle #blijfbinnen, #samensterk, #houvol en andere waarschuwingen heen wel creatief contact weten te houden. Dat zijn de mensen die je nodig hebt in je leven! Sterker nog, daarvoor sla je soms de adviezen even in de wind. Behalve die anderhalve meter natuurlijk.
En dan was er ook nog mijn werk. Ik zal eerlijk zijn, het heeft mij bergen stress opgeleverd. Tot buikpijn, hoofdpijn, na jaren weer hyperventilatie en uiteindelijk dus medicijngebruik toe.
Om nog maar te zwijgen over het dagelijkse chagrijn als ik mijn bed uit moest ervoor.
Want waar ik voortdurend en overal hoorde dat we vooral de kwetsbare ouderen moesten beschermen tegen dit ongenadige virus, werd ik dus drie keer per dag naar iemand die precies aan deze omschrijving voldoet gestuurd. Zonder beschermingsmiddelen.
Mijn eerste werkdag in de week dat tot de menigte begon door te dringen dat Covid-19 geen geintje was, viel ik meteen met mijn neus in de boter. Een cliënte werd met zware longklachten, hoesten, benauwdheid in een ambulance afgevoerd. De in wit pak met mondkapje, muts en bril gehulde ambulanceverpleegkundige wilde de woning niet eens betreden. Of ik mevrouw naar buiten kon begeleiden. Dat het niet om gewone maatregelen tegen griep ging, zoals hij wel beweerde, was me wel duidelijk. Maar hoe moest het dan met mijn werk? Bel je werkgever even luidde het advies. Logisch.
Aan de telefoon kreeg ik te horen dat als ik de rest van de dag geen bijzonder kwetsbare mensen op het programma had staan, ik gewoon door kon werken. Op mijn opmerking dat ik dat best een beetje raar vond volgde een soort paniekerig "ja maar wij moeten gewoon zorg leveren!".
Tot op de dag van vandaag, een week of 6 later, leveren we nog steeds gewoon zorg, heb ik nog altijd geen beschermingsmiddelen en vraag ik mij voortdurend af of dat wel een goed idee is.
Gelukkig testte de bewuste cliënte negatief op Covid-19. Het was longontsteking met kinkhoest. Maar gezien de symptomen had dat anders kunnen zijn. Als ik daar aan denk word ik weer boos. En nerveus.
De medicijnen en mijn gebrekkige hipbox bieden dan verlichting. Alle gordijnen dicht en hutje op de hei spelen!
Net zoals ik na de coronacrisis waarschijnlijk anders naar sommige mensen zal kijken, zal ik dat ook naar mijn werkgever doen. In mijn hoofd is er al een voor- en een na- het coronatijdperk aan het ontstaan.
Mensen zijn welkom in het hutje op de hei, zo nu en dan. Enkele bijzondere mensen altijd.
Enjoy the Silence (en dans!!) https://www.youtube.com/watch?v=-_3dc6X-Iwo
