2015 is bijna voorbij....

Bijna is het alweer zover. Denk je op 1 januari nog: ziezo, weer een nieuw jaar voor de boeg, voor je het weet is het voorbij. En dan wordt het eind december en volgt het niet tegen te houden terugkijken en vooruitblikken. Op de een of andere manier ben ik in deze tijd van het jaar altijd wat gevoeliger voor mijn permanente klachten van depressieve aard. Ik zie op tegen Kerst, ik zie op tegen de jaarwisseling, kortom ik kan niet wachten tot het gewoon weer 1 januari is en ik kan denken: "nieuw jaar, nieuwe kansen, ik ben benieuwd wat er op mijn pad gaat komen!".

Terugkijkend op 2015 stel ik vast dat het een raar jaar is geweest. Van hoog tot laag, waarmee ik wil zeggen zowel qua gekte in de wereld als qua gekte in mijn bescheiden leventje. Aanslagen, vluchtelingen (vooral veel vluchtelingen.....), politiek gekonkel en gedraai, een door de mensheid geschapen klimaat waar de aarde aan kapot dreigt te gaan, het zijn geen dingen waar je blij van wordt. Ik betrap mezelf er regelmatig op te denken "waar gaat dit heen en waar en hoe eindigt dit?". En op het moment dat ik denk dat 2015 misschien wel als HET JAAR de geschiedenisboeken in gaat, realiseer ik me dat het best zo kan zijn dat het allemaal nog erger wordt in 2016. Zoals ik al zei, mijn neurotransmitters laten het tegen de jaarwisseling altijd afweten.

Dus daal ik maar af naar mijn eigen leven. Wat zal ik ervan zeggen. Raar jaar. Geen nieuwe baan, wel tegen alle verwachtingen in een andere woning. Mijn jongste kind op eigen beentjes. Het resultaat van 2015 is dan 4 verhuizingen (2 van mijn kind en 2 van mijzelf), 2 appartementen opgeknapt, een absoluut totaal ander leven als alleenstaande en geen aandacht kunnen besteden aan de dingen die ik wilde. Dit klinkt misschien niet 100% positief, maar mijn boekjaar 2015 gaat toch echt met een positief resultaat de archieven in! 

Want juist door alle dingen die ik in dit jaar afgehandeld heb kijk ik uit naar 2016. 

Ik woon nu eindelijk op een plekje waar ik me thuis voel, Oosterhout heeft misschien geen hoge pet op van deze locatie maar geloof me, het voelt als een warm bad. Hartelijke mensen met allerlei nationaliteiten en er worden hier dingen georganiseerd waar ik nu aan toe ga komen omdat ik niet meer bezig hoef te zijn met het verbeteren van mijn woning. Ik neem me dan ook voor om me in 2016 met volle overgave in dit warme bad te storten.

Door mijn gevarieerde vrijwilligerswerk heb ik in 2015 veel mensen leren kennen. Interessante, boeiende, gezellige en vooral lieve mensen. Ik neem me voor om in 2016 nog meer aandacht aan ze te besteden en daar kijk ik naar uit.

En alleenstaand? Ach, je bent zo alleenstaand als je zelf denkt. Ik woon dan misschien alleen, maar dat betekent dus dat ik 2 jongemannen zover heb opgevoed dat ze zelfstandig kunnen leven, al is het soms met vallen en opstaan. Dat is iets om blij mee te zijn: ik hoef nu alleen nog maar mijn eigen troep op te ruimen! En dat is overigens alsnog best een klus. En die van de hond ook nog. Ik woon dus eigenlijk niet alleen, ik heb een hele lieve hond en ze heet Olga. Ik neem me voor om in 2016 meer tijd te maken voor Olga. We wonen vlakbij het bos dus daar zullen we vaak te vinden zijn!

Je ziet het, op persoonlijk vlak kom ik er wel in 2016, ik kan niet wachten tot het zover is. Nog even de komende 2 weken door en we gaan los. 

En wat betreft de gekte in de wereld: ik ben realistisch genoeg om te weten dat ik daar weinig aan kan veranderen. Ik probeer waar ik kan mijn steentje bij te dragen en kan alleen maar hopen dat de mensheid een keer tot bezinning komt. 

Voor de komende periode wens ik in elk geval iedereen peace....."vrede op aarde" lijkt me nog niet haalbaar.

Oosterheide!

Zo schrijf je in februari nog dat het zo lang duurt om in aanmerking te komen voor een huurwoning in Oosterhout.......en zo hoor je op 30 september dat je definitief een nieuw appartement krijgt.

Op 5 oktober (!!!) sleuteloverdracht, ze laten er geen gras over groeien.

Kortom, er was werk aan de winkel en dat is inmiddels voor het grootste deel gedaan. Het wordt meer en meer een kwestie van de puntjes op de i zetten........gelukkig.

Maar het was ook even een kwestie van omschakelen. Van wonen "over de brug", aan de rand van het centrum, naar wonen ook "over de brug" (maar dan de andere kant op) in Oosterheide.

Nou heb ik van mijn 8e tot mijn 23e in Oosterheide gewoond, je zou dus kunnen zeggen dat ik er opgegroeid ben maar ik ben er wel even weg geweest....

Wonen in Oosterheide. Wat een verademing. Wat een heerlijke mentaliteit heerst er hier. Het voelt als een dorp op zichzelf.

Persoonlijker, strijdbaarder en vooral meer saamhorig. In de flat waar ik nu woon heb ik tot nu toe alleen maar aardige, leuke mensen ontmoet. Als iemand in de lift een mandarijn staat te eten en je zegt dat dat lekker ruikt vraagt hij of je ook een stuk wil. Vandaag kreeg ik zelfs een plant van de Werkgroep in het complex om mij welkom te heten namens de bewoners. Op het winkelcentrum naast de deur: aardige mensen, ze zeggen gedag terug!

Ik zeg: Oosterheide, ik ben terug en ik blijf hier! En neem me voor om waar ik kan te helpen om Oosterheide nog gezelliger, meer uniek en saamhorig te maken dan het al is. Ik voel me weer thuis! 

Griekenland

Griekenland....ik ben er nog nooit geweest. Maar van mensen die er wel zijn geweest hoor ik dat het prachtig is, mooi landschap, aardige mensen, goed toeven.
En vandaag werden die aardige mensen min of meer voor een onmogelijke keuze gesteld. Ik heb totaal geen verstand van economie of politiek maar met mijn boerenverstand dacht ik: dit is geen keuze. Wat je ook kiest, de toekomst ziet er niet wat je noemt rooskleurig uit. Ik vond het zelfs een beetje flauw van de Griekse regering, dat referendum; zo konden ze altijd achteraf zeggen: "jullie hebben er zelf voor gekozen!".

De officiële uitslag is er natuurlijk nog niet, maar naar het zich laat aanzien zegt de meerderheid van de Grieken NEE tegen het pakket dat Europa ze wil opleggen. Of dat verstandig is....geen idee. Zoals gezegd, ik weet niets van economie of politiek. 
Maar mij bekruipt wel een gevoel van: ik vind het moedig van ze! Eindelijk eens een bevolking die zich niet van alles door de strot laat duwen door Europa! Zulk soort dingen dus....
En ook: ik vind het knap van de Grieken dat ze binnen een week een referendum kunnen organiseren. Zou je hier eens moeten proberen....zou je hier eigenlijk eens moeten doen....sterker nog, doe het eens in al de landen binnen de Euro-zone.....

De uitslag is pas morgen bekend, de reacties vanuit Europa zullen dan de komende week wel volgen. Ik schat in dat het urenlange overleggen oplevert de komende periode en pogingen om de boel toch te lijmen enz. enz. enz.. En vooral een hoop bla bla bla!

En misschien (als de definitieve uitslag NEE is) moeten we de Grieken wel feliciteren en vooral heel veel bewondering voor ze hebben. Maar zoals gezegd, ik heb geen verstand van economie en politiek. Het enige wat ik weet is dat de democratie ooit in dat noodlijdende, prachtige land is ontstaan!

Ben ik lui?

Eigenlijk wil ik helemaal niet klagen hoor. Sterker nog, ik denk dat er mensen in andere landen zijn die het vele malen slechter hebben dan wij hier in Nederland.
Maar van de week schoot mij toch wel even iets heel erg in het verkeerde keelgat....De WW wordt zo ongeveer uitgekleed/afgeschaft "om mensen te stimuleren aan het werk te gaan".
Aan het werk te gaan??? Welk werk????

Kennelijk is men er in Den Haag van overtuigd dat wij "luie uitkeringstrekkers" voor onze lol niet op vakantie gaan, geen auto hebben en sober levend op ons uitkerings-houtje knagen. En dan denk ik schiet nou toch gauw op! Zorg eerst maar eens voor banen in plaats van alles weg te bezuinigen. Ga eens anders tegen vrijwilligerswerk aankijken en haal het vooral niet meer in je hoofd mij er van te beschuldigen een luie nietsnut te zijn!

Long time no see

Zo dat is even geleden.....
Wat kan ik zeggen, druk, druk, druk. Een zoon die uitvliegt, de laatste want ik heb er maar twee, en vervolgens besluit ik mijn hoop niet op een andere huurwoning te vestigen maar de huidige woning op te knappen. 

Kinderen die op eigen beentjes gaan staan lijken de neiging te hebben om hun oude zooi achter te laten in het ouderlijk huis, dus het begon met zijn kamer leeghalen en deze in te pikken als mijn slaapkamer. Maar ja, als je dan toch bezig bent met muren latexen...dan kan de woonkamer ook wel mee, anders hou je verf over. En de gang, en mijn oude slaapkamer want dat is tenslotte het "verlengde" van de woonkamer (je wil niet weten hoe wij met 2,5 tot 3 mensen + hond hier gewoond hebben).
Van het een komt het ander en voor je het weet heb je een oude keuken voor een prikkie gescoord op Marktplaats en is de chaos compleet.

Ik denk dat het voor een deel ook wel een therapie tegen het Lege Nest Syndroom op voorhand is geweest. Als je het druk hebt heb je geen tijd om je druk te maken over een toekomst alleen nietwaar. Want even wennen is het wel. Geen vast ritme meer wanneer er eten op tafel dient te staan, geen geklets en gelach meer in huis, geen vrienden van zoonlief meer over de vloer. 's Morgens niet meer hoeven opletten of hij wel op tijd uit bed is om te gaan werken. Tja, echt wennen. Maar het lukt. En nog even en het bevalt me wel!

Resultaat is straks een voor een groot deel opgeknapt appartement, helemaal zoals ik zelf graag woon! Met de sfeer in huis die ik graag wil. En....als het een troep is, is het mijn eigen schuld en mag ik het zelf opruimen. 
Resultaat is ook dat ik mezelf heb laten zien dat ik op mijn 52e meer kan dan ik ooit dacht, zelf een nieuwe keuken plaatsen; ik heb het gedaan (op de technische dingen als gas en water na dan), energie opbrengen om alles een andere kleur te geven; ik heb het gedaan, rolgordijnen ophangen, zware spullen verslepen, een ontelbaar aantal gaten boren; ik heb het gedaan!
En ondertussen heb ik ook nog geprobeerd om zo nu en dan iets leuks te doen en mijn sociale contacten te onderhouden.

Alles is nu bijna klaar, de laatste loodjes. Bijna 3 maanden na het "even van slaapkamer wisselen" stap ik straks mijn nieuwe leven in vanuit een nieuwe basis. Ik heb er best vertrouwen in eigenlijk. 
Empty Nest Syndome, kom maar op! Uitdagingen? Laat maar weten! En als ik even stil ben, je weet waar het aan ligt. Gelukkig heb ik de hond nog, maar vooral veel en vaak contact met mijn zoons en het nodige om naar uit te kijken!