Genderneutraliteit

Ik zal iets in de nieuwsberichten gemist hebben want het kan toch geen toeval zijn dat de discussie over genderneutraliteit oplaait op het moment dat vrouwen aan het voetballen zijn teneinde Europees kampioen te worden en Pride Amsterdam in het weekend plaatsvond.

Ik heb er een heel weekeinde over na lopen denken. En dan vooral over genderneutraal taalgebruik en wat ik daar van vind. Natuurlijk waren er op social media de (okee misschien soms wat flauwe) woordgrappen waar ik, eerlijk is eerlijk, zo nu en dan om moest gniffelen. Ik zag iemand op televisie het bijna niet durven zeggen dat hij wel het gevoel had zich aan de zoveelste minderheid aan te moeten passen. Maar wat vind ik er nou eigenlijk zelf van?

Ik ben er nog niet helemaal uit na een paar dagen maar ik neig ernaar het behoorlijk overdreven te vinden om taalgebruik aan te passen. Ik zie mezelf als iemand die totaal geen nare gevoelens krijgt bij LHBTI. Als dat je gelukkig maakt: DOEN! En wat mij betreft even goede vrienden. Maar om dan ook in de taal geen onderscheid meer te maken tussen man en vrouw. Ik heb zelfs het idee dat het grootste deel van de LHBTI daar helemaal niet op zit te wachten, misschien zelfs alleen de laatste letter.

Waarom maakt het iemand blij als de menigte niet meer aangesproken wordt met "dames en heren"? Het ontgaat mij, ik mis de clou, ik snap het gewoon echt niet. Nu maakt het mij geen barst uit of ze me nou dame, vrouw, reiziger of mens noemen, maar toch......waar komt het gedoe erover vandaan, wat is het nut en waar leidt het toe?

Genderneutrale toiletten? Mij best, als ze dan maar wel de plasbakken voor de mensen met een als aanhangsel van het lichaam gevormd plasorgaan vervangen door hokjes. Ik ben er namelijk van overtuigd dat er ook altijd een kleine minderheid zal blijven die een dergelijk kunstwerk van de natuur graag aan je wil tonen en daar zit ik dan weer niet op te wachten.

En dan ook nog de SIRE-campagne dat we jongens vooral jongens moeten laten zijn. Het staat er zo ongeveer haaks op!
Het toeval wil dat ik zelf moeder ben van jongens. Ik hoop maar dat ik het goed gedaan heb en ze geen trauma voor het leven heb bezorgd. Vuile en kapotte kleren waar ze in thuis kwamen werd ik niet boos over, ze moesten alleen wel leren leven met knielappen. Ik heb wel eens vechtende partijen uit elkaar gesleurd. Hutten bouwen mocht. Ze mochten op voetbal.
Maar op dansen of knutselen mocht ook, en ook dat hebben ze gedaan. Ze hadden Actionman-poppen, Furby, kortom ik hoop dat ik alle kanten van het mens zijn een beetje heb weten te belichten zonder de masculine gevoelens teveel de kop in te drukken.

Ik had vroeger een Oma die mij opriep mij als een dame te gedragen als ik weer eens ongegeneerd, wijdbeens op de bank hing. Ik antwoordde dan steevast: "ik ben geen dame". En dat ben ik ook nooit geworden.
Wel een vrouw. En daar ben ik blij om, soms zelfs trots op. Vrouw zijn is leuk en het persoonlijke hoogtepunt is toch wel dat dit vrouwenlijf kinderen op de wereld kon zetten. Niks "wij zijn zwanger". Nee: wij verwachten een kind, maar ik ben zwanger en ik doe het. Dus noem mij wat dat betreft vooral vrouw of dame.

De conclusie voor mezelf na dit weekend: wat een luxe dat we kennelijk niets anders hebben om ons druk over te maken.

LHBTI: prima. 

Genderneutraliteit o.a. in taalgebruik: ik weet het niet hoor, maar vooruit "mens" is okee. 

Jongens jongens laten zijn: natuurlijk, en veroordeel ze ook vooral niet omdat je dan misschien wat meer drukte in een klas of club hebt. 

Laat meisjes meisjes zijn: die ook wild mogen doen en voetballen als ze daar zin in hebben. Wedden dat niemand zich meer uitgescholden voelt als ze meisje tegen diegene zeggen? 

En vooral: geef jongens en meiden dezelfde kansen in de maatschappij, dan ben je pas genderneutraal.

Vaderdag!

Bijna 83 is hij. En bijna overgrootvader. Mijn lieve Pap!
En ik ben zo blij en vooral dankbaar dat we dat allemaal in goede gezondheid mee mogen maken. Mijn Pap kan en doet eigenlijk alles nog zelf. En alles is veel, hij heeft zich echt niet achter de geraniums verschanst. Als ik bedenk dat ik zin heb om bij hem langs te gaan, bel ik eerst even om te vragen of hij wel thuis is. Ik bedoel maar.

Er zijn mensen die zeggen dat ik, al vanaf dat ik geboren ben een speciale band heb met mijn vader. Als ze daarmee bedoelen dat ik meer naar hem trok dan naar mijn moeder, dan verzet ik me daartegen. Maar verder hebben ze absoluut gelijk.

Het begon al met (2 weken later dan berekend) geboren worden tijdens de Europacup I wedstrijd Benfica-Feyenoord waar hij zich heel erg op verheugd had. Hij wist dus gelijk wat hij aan me had. 
Zelf zegt hij altijd dat hij zich 10 dagen later pas écht vader voelde. Toen mocht hij mijn moeder en mij met zijn mooie, zwarte, net gewassen Kever ophalen uit de kliniek. En dus thuis aan de bak met luiers, badjes, flesjes, knuffelen en verantwoordelijk zijn. De foto's uit die tijd stralen vooral geluk uit, precies zoals het in mijn onbewuste en bewuste herinnering was.

Ze hebben wat met me te stellen gehad hoor: dwars, driftig, eigenwijs, uitproberen, grenzen opzoeken en ga zo maar door. En altijd was er vertrouwen. Toen ik 3 was zat ik in een draaimolen op de kermis, hij ging hard, de bodem draaide niet mee en ik werd bang, ik moest eruit. De eigenaar vertikte het om de molen te stoppen en de paniek sloeg toe. Een paar toegeroepen woorden, één blik en een "NU" waren voldoende. Ik ben uit de draaimolen in mijn vaders armen gesprongen. Dat soort vertrouwen dus. 

Pap is er altijd voor me. Voor ons, want voor de anderen uit het gezin en de kleinkinderen geldt hetzelfde. Je hoeft maar te piepen en hij zal je proberen te helpen. Tot op de dag van vandaag, vaderdag. Volgens sommigen een puur commerciële aangelegenheid, volgens mij niet. Het gaat om de extra aandacht die dag, al jaren en jaren laat mijn Pap zich afschepen met een zak gomballen als vaderdagcadeau. En al kom ik zonder cadeau, dan is dat ook goed.

Waar het op neerkomt is dat ik me zeer gelukkig weet met de vader die ik getroffen heb. Ik ben trots dat hij al jaren voordat ik geboren werd had bedacht hoe ik zou gaan heten. Ik ben trots op de band die we hebben en trots op hem: hoe hij met tegenslagen om is gegaan en nog altijd midden in het leven staat. Ik hou zielsveel van mijn lieve Pap.

De zak gomballen is in huis, ik heb gebeld en hij is thuis vanmiddag. 

Dranghek (1)

Na maanden voorbereiding is afgelopen week mijn nieuwste project van start gegaan: ik heb een beugel! Of beter gezegd: ik heb 2 beugels, 1 op mijn ondergebit en 1 op mijn bovengebit.

Veel mensen zullen denken: "die is gek geworden......, 54 jaar, bijna oma, het grijze haar tevoorschijn laten komen en dan ineens een beugel....". 
Allemaal waar. Maar als ik niet het kunstgebit aan die lijst ouderdomsverschijnselen wilde toevoegen, was dit de beste oplossing. 
Zo scheef dat het bijna niet goed schoon te houden is (altijd gaatjes en/of afbrekende kiezen), boven- en onderkaak sluiten niet goed op elkaar (slijtage) en bovendien is de boel aan het verzakken geraakt (oeps). 
Voor mij redenen genoeg om het maar gewoon te gaan doen. En eerlijk is eerlijk, als het dan toch moet gebeuren vind ik het idee van een mooi gebit een wel héle prettige bijkomstigheid.
Een paar maanden geleden zijn we gestart met (röntgen-)foto's, happen (gatver!), gebitsmodellen maken en een behandelplan opstellen. Ik zeg "we" omdat je het uiteindelijk met zijn allen doet: orthodontist, tandarts, allerlei assistenten en ik natuurlijk.

En maandag 29 mei 2017 mochten we dan eindelijk uit de startblokken: nog één beginnend gaatje herstellen en 3 kiezen eruit laten trekken. Viel heel erg mee want ik heb een leuke, gezellige en vooral goede tandarts.
Vrijdag 2 juni 2017 zijn de beugels aangebracht. Eigenlijk zit ik dus weer in de startblokken. Blokjesbeugel, slotjesbeugel, bracketsbeugel, ik noem het gewoon mijn dranghek en dat bedoel ik dan positief. Ook dat viel mee en het resultaat is nu al verbluffend! Aan de kronkelende lijn van het draadje zie je pas goed over hoe scheef we het hebben. Ik kan me nu nog niet voorstellen dat dat een rechte lijn gaat worden.....
Ik heb me voorgenomen om elke dag een foto te maken wat dan uiteindelijk een timelapse moet worden. Ben heel leuk bezig met het bedenken van een opstelling van de camera op een klein statiefje en hoe ik daar dan elke keer hetzelfde voor ga zitten. Mezelf kennende zal het wel een foto per week worden maar ook dat levert plaatjes genoeg op want ik ben minimaal 2 jaar innig verbonden met mijn dranghek.

De pijn aan mijn tanden valt hartstikke mee, alleen eten is een beetje lastig. Dat komt ook omdat er 2 kiezen tijdelijk een beetje verhoogd zijn met een of ander laagje. Dat is waarschijnlijk millimeterwerk maar het voelt als 10 centimeter. Precies op de enige plek waar ik kan kauwen want de kraters van de getrokken kiezen zitten er natuurlijk ook nog.
En als je dan iets naar binnen hebt weten te werken ben je een kwartier bezig met het verwijderen van de restanten uit je beugels dus ik heb zomaar het idee dat ik hier ook nog mee af ga vallen. Maar verder......goed te doen tot nu toe!

Er zijn ook nog geen mensen gillend op de vlucht geslagen als ik naar ze lach (ik kan het niet laten). Ik moet er alleen nog wel even aan wennen dat ik goed oplet dat ik mijn mond vervolgens goed sluit, dat dranghek neemt zoveel ruimte in dat mijn bovenlip eraan blijft hangen.

Dit is een positief bedoeld blogje: twijfelaars die niet weten of ze wel aan beugels zullen beginnen wil ik zeggen: doen! Op een datingsite hoef je je even 2 jaar niet in te schrijven maar daarna heb je een gezond gebit en een onweerstaanbare lach!
Onder de titel "dranghek" zal ik de vorderingen delen.

Het was warm......

Lekker weertje koekepeertje, dat zou ik normaal gesproken geroepen hebben de afgelopen week. Me ondertussen dankbaar realiserend dat ik de keuze had om me onder de genadeloos brandende zon te begeven of niet. Meestal viel de keuze op lekker binnen blijven, ventilator aan en vooral niets doen. Als de weervrouwen en -mannen het op tijd aan hadden zien komen lag zelfs mijn huis vol met boodschappen zodat ik ook daarvoor niet eruit zou hoeven.

En als ik dan op de bank zat te zweten dacht ik vaak: "je zal toch maar postbode zijn, dan moet je wel......."
Ik had zelfs een briefje op mijn brievenbus hangen voor hem. Dat hij, als hij water of een ijsje wilde vooral even aan moest bellen!

Maar ja, die beste postbode is dus inmiddels een collega!! Ieks, help, ik moest er nu dus ook aan geloven!
Als een berg heb ik er tegenop gezien. Bang om flauw te vallen, bang om een heel spoor zweetdruppels achter te laten. Want mijn overtuiging was: ik kan helemaal niet tegen hitte.
En afgelopen zaterdag, de langste dag van mijn werkweek met bijna 3 uur, werd natuurlijk de warmste dag....33 graden vertelde mijn telefoon.

Dus zo goed mogelijk voorbereid ging ik op pad: sjaaltje met verkoelende kristallen in mijn nek, ruim een liter bevroren water mee, goed ingesmeerd tegen zonnebrand en mijn écht uit Australië afkomstige outbackhoed met UV-protector op mijn hoofd. Ook nog maar het risico op blaren genomen door op sandalen die ik nog geen 24 uur in huis had te gaan lopen.......mijn (veel te warme) sneakers met sokken zaten voor de zekerheid in mijn tas.

En dan komt het positieve: ik heb het gewoon doorstaan! 
Okee, het was warm maar ik hield het wel vol. 
Okee, ik werd zo hier en daar uitgelachen om mijn hoed (en dan denk ik: jij denkt vast nog ff aan mij terug als je straks een zonnesteek hebt) maar er waren ook mensen die hem heel mooi vonden en mij heel slim. 
En ook ik kreeg zo hier en daar koud drinken aangeboden.
Hoogtepunt van de dag was wel dat mijn 3-jarige maatje, en misschien wel toekomstig collega, buiten aan het spelen was. Hij rende weer braaf mee. De vorige keer hield hij alle kleppen van de brievenbussen voor me open, deze keer zijn we een stapje verder gegaan: hij deed ook de post in de brievenbus. En dat trotse snuitje maakt dan echt je hele dag goed.

Net als na de barre tocht afgelopen januari met ijzel was ik weer eens trots op mijn oude lijf. Het kan veel meer dan ik denk! En natuurlijk had ik geen droge vezel meer aan bij thuiskomst, zweten hoort erbij in dat weer en ik kan het supergoed! Bij thuiskomst even zitten en bijkomen met een Radler 0,0%, dan douchen en de hele avond fris en fruitig nagenieten van de "prestatie" die ik geleverd heb. Wie had dat ooit gedacht?!?!?!

Wat is er mis met postbezorger zijn?

Eind november 2016 trad ik in dienst bij Post.nl als postbezorger. Ik was blij! Al 3 jaar had ik geen baan meer. Al 5 jaar was ik aan het solliciteren, waarbij ik telkens weer te horen kreeg helaas niet in het functieprofiel te passen. Ook al sloot dat naadloos aan op mijn kennis en vaardigheden......
Maar nu was het dus zover, ik had weer een werkgever. Okee, het was slechts voor 10 uur per week maar het begin was er!

Dus vrolijk belde ik diezelfde dag de Sociale Dienst op om te melden dat ik een deel van mijn Bijstandsuitkering zelf ging verdienen. Toen ik vertelde waarmee was de reactie: "we vinden wel iets passends voor je hoor". Hoezo iets passends? Dit lijkt me heel erg leuk.

Gisteren was ik één van de lucky few (althans zo werd het gebracht) die een workshop ter voorbereiding op de Banenbeurs, volgende week, mocht volgen. 
Ik heb beloofd dit jaar vooral positieve blogs te schrijven en geloof het of niet, zo'n workshop levert veel op. Niet zozeer inhoudelijk, dat waren vooral open deuren die ingetrapt werden. Maar ik hou ervan om te observeren en écht, dan is het een goudmijn! Groepsdynamiek, mensen die hun eigen workshop ter plekke om zeep helpen door zelf tegengesteld gedrag te laten zien. Hoe er gebalanceerd wordt tussen bang zijn voor agressie en het zelf oproepen. Het is smullen en geeft stof tot nadenken. En juist nadenken gaat zo lekker als je post loopt te bezorgen.

Helaas ben ik ook even boos geworden gisteren. Het is niet positief, ik weet het. Ik heb mijn boosheid ook binnen gehouden want ja, in zo'n grote groep denk ik al snel "stik erin, ik kom hier bij gelegenheid nog wel eens op terug" in plaats van ter plekke uit te barsten. Misschien niet slim want het moet er toch uit dat zie je nu maar weer.

Wat er gebeurde? Ik zat al in mijn werkkleding want aansluitend aan de workshop ging ik aan mijn postronde beginnen. En toen ik aan de beurt was bij het "rondje" (waar ik overigens toch al een grondige hekel aan heb), haalde de meneer van het reïntegratiebedrijf het in zijn hoofd om te zeggen: "Zo te zien neemt u echt alles aan". Om te beginnen is dat niet waar, er is genoeg wat ik absoluut nooit zal doen: varkens slachten of mensen denigreren bijvoorbeeld. Maar mijn prangende vraag is nu toch echt: Wat is er mis met postbezorger zijn? Ik doe het namelijk 5 dagen per week en ik vind het leuk!

Oja, goede voornemens.....

De jaarwisseling ligt alweer even achter ons. Sterker nog, je voelt de lente in de lucht hangen. Dat zou je aan het weer misschien niet altijd zeggen maar kijk maar naar de natuur. Zelfs op mijn balkon zijn de planten in de potten nieuwe knoppen aan het maken. Gaaf om te zien!

Voor veel mensen betekent een nieuw jaar goede voornemens. Ik heb daar, bijna 3 maanden geleden, niet aan meegedaan. Ik weet namelijk dat ik me er toch niet aan houd dus waarom zou ik? En omdat ik om 00.00 uur allang in bed lag en eigenlijk al bijna sliep, kon ik ook niet in de verleiding komen er nog snel eentje te bedenken. Wel zo comfortabel.

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef was mijn enige idee voor 2017 (en verder): vooral over positieve dingen schrijven. Misschien ben ik daarom even stil geweest. Bij dat hele gedoe rondom verkiezingen en de voorafgaande campagnes is het zo nu en dan nog knap lastig om niet even flink je gal te spuwen. Maar het is gelukt! 

Voor mij persoonlijk is 2017 tot nu toe een behoorlijk positief jaar, ik heb al veel leuke dingen mogen doen en er zitten nog veel meer leuke dingen in het vat. Zo word ik bijvoorbeeld oma! Oma!! 
Vader, moeder en kleinkind maken het tot nu toe geweldig dus is er alle reden tot vrolijkheid. En haken. Knuffels, dekentjes, noem het maar op, ik haak me suf.

Ik word nog een hippe oma ook, want tegen de tijd dat het kleinkind ter wereld komt heb ik zowel op mijn boven- als ondergebit een beugel! Een beugel!! Twee beugels!!! 
Het zal dus een beschuit met gestampte muisjes worden, maar toch ben ik blij dat mijn "tandenprobleem" eindelijk serieus genomen wordt.

Tot nu toe? Ik geniet er nog steeds van als er uit een gang heel hard "Dankjewel" wordt geroepen als ik de post door de brievenbus schuif. Als er toevallig zo'n envelop met een paarse streep van het CJIB tussen zat moet ik dan altijd een beetje gniffelen......wacht maar tot je ziet wat ik gebracht heb.....
Ik leer steeds meer dat het meemaken van kleinschalige evenementen op zijn minst net zoveel voldoening geeft als het bezoeken van bijvoorbeeld een groot popconcert. Je legt veel mooiere contacten en hebt veel leukere gesprekken als je niet 2 uur alleen maar naar iets zit te kijken, staat te dansen en je je toch niet verstaanbaar kan maken vanwege de harde muziek. Daarbij leer ik dan ook nog om dingen te bezoeken waar mijn voorliefde in eerste instantie niet naar uit zou gaan. Zo ontdek ik voor mij nieuw moois en dat vind ik heel erg waardevol.

En verder? Ik hoop op een spannend voorjaar en een mooie zomer. Plannen genoeg, heel veel zaken die me inspiratie geven en zoals gezegd een kleinkind in de oven. Ik moet met name de inspiratie nog even in de juiste kanalen zien te leiden en dan heb ik het weer drukker dan ooit. Dat komt wel goed. Daar heb ik helemaal geen goede voornemens voor nodig!

Positief!

Als ik erover nadenk zit er in blogs vaak een ondertoon van ongenoegen, een kwinkslag naar iets of iemand waar je het niet mee eens bent en waar je aandacht voor vraagt. Dat laatste is goed natuurlijk. 

Maar al peinzend over mijn "blogcarrière" (wat wil ik ermee, hoe ga ik het aanpakken in 2017), heb ik besloten om vanaf nu vooral eens de nadruk te gaan leggen op wat wél goed gaat. Ik ben politiek niet onderlegd en ik heb ook niet zo'n zin om me erin te verdiepen. Dus het verbindend bestuur, de bruisende binnenstad, het gegeven dat de stad niet alleen het centrum is en al het zinnige dat over deze en andere meer (inter-)nationale onderwerpen gezegd kan worden laat ik graag aan anderen over. En let wel, ik lees het met veel belangstelling.

En dan kan ik vanuit mijn eigen leefwereldje natuurlijk alsnog een heel boos verhaal neerzetten over een werkgever die mij op een spiegelgladde zaterdag begin 2017 gewoon de straat op stuurt, voornamelijk om reclamefolders te bezorgen. Maar toen ik weer heelhuids thuiskwam van dit avontuur leefde in mij vooral ook een gevoel van: hééé, dit kan ik dus gewoon wel. Normaal gesproken was ik deze strijd met het weer nooit aangegaan. Ik heb lang over mijn bezorgronde gedaan, maar dit lijf op leeftijd kan het nog! En wat heb ik genoten van mijn grote beker warme chocolademelk toen ik thuis was. In een lekkere warme joggingbroek en op sloffen.
Bovendien, ik heb wel weer een baan na 3 jaar. Weliswaar voor een beperkt aantal uren per week maar ik geniet ervan. Een extra reden om op te staan. Het klinkt truttig maar een structuur in mijn leven. En werk dat ik leuk vind om te doen: postbezorger.

Als je om je heen kijkt zijn er zoveel dingen die wél goed gaan. Buren die nauwelijks Nederlands spreken maar heel veel moeite willen doen om toch een gesprekje met je te voeren. Mensen die spontaan aanbieden je met de auto naar de dierenarts te brengen als je hond op haar snufferd gaat en een bloedneus heeft (het was gelukkig niet nodig een dierenarts te bezoeken). Leuke dingen waar je als vrijwilliger aan mee mag helpen. Een supergave tentoonstelling met 18.000 kunstwerken bij je om de hoek. Mooie evenementen in het vooruitzicht. Plannen waar mensen enthousiast over zijn.
Of een vriend die elke woensdagavond voor 3 euro een heerlijk bord eten kookt in het activiteitencentrum en dat je daar dan samen met je vader van 82 naar toe gaat. Ik vind het een voorrecht dat ik dat kan en mag doen. En een genot om te zien hoe mijn vader daar dan weer bekenden ontmoet en met mensen die hij nog niet kent een praatje aanknoopt. Ik verheug me er elke woensdag op.

Dat zijn mooie dingen en daar wil ik het dit jaar in mijn blogs toch vooral over gaan hebben. Geniet van de kleine en grote dingen die wel goed gaan!