Vaderdag!

Bijna 83 is hij. En bijna overgrootvader. Mijn lieve Pap!
En ik ben zo blij en vooral dankbaar dat we dat allemaal in goede gezondheid mee mogen maken. Mijn Pap kan en doet eigenlijk alles nog zelf. En alles is veel, hij heeft zich echt niet achter de geraniums verschanst. Als ik bedenk dat ik zin heb om bij hem langs te gaan, bel ik eerst even om te vragen of hij wel thuis is. Ik bedoel maar.

Er zijn mensen die zeggen dat ik, al vanaf dat ik geboren ben een speciale band heb met mijn vader. Als ze daarmee bedoelen dat ik meer naar hem trok dan naar mijn moeder, dan verzet ik me daartegen. Maar verder hebben ze absoluut gelijk.

Het begon al met (2 weken later dan berekend) geboren worden tijdens de Europacup I wedstrijd Benfica-Feyenoord waar hij zich heel erg op verheugd had. Hij wist dus gelijk wat hij aan me had. 
Zelf zegt hij altijd dat hij zich 10 dagen later pas écht vader voelde. Toen mocht hij mijn moeder en mij met zijn mooie, zwarte, net gewassen Kever ophalen uit de kliniek. En dus thuis aan de bak met luiers, badjes, flesjes, knuffelen en verantwoordelijk zijn. De foto's uit die tijd stralen vooral geluk uit, precies zoals het in mijn onbewuste en bewuste herinnering was.

Ze hebben wat met me te stellen gehad hoor: dwars, driftig, eigenwijs, uitproberen, grenzen opzoeken en ga zo maar door. En altijd was er vertrouwen. Toen ik 3 was zat ik in een draaimolen op de kermis, hij ging hard, de bodem draaide niet mee en ik werd bang, ik moest eruit. De eigenaar vertikte het om de molen te stoppen en de paniek sloeg toe. Een paar toegeroepen woorden, één blik en een "NU" waren voldoende. Ik ben uit de draaimolen in mijn vaders armen gesprongen. Dat soort vertrouwen dus. 

Pap is er altijd voor me. Voor ons, want voor de anderen uit het gezin en de kleinkinderen geldt hetzelfde. Je hoeft maar te piepen en hij zal je proberen te helpen. Tot op de dag van vandaag, vaderdag. Volgens sommigen een puur commerciële aangelegenheid, volgens mij niet. Het gaat om de extra aandacht die dag, al jaren en jaren laat mijn Pap zich afschepen met een zak gomballen als vaderdagcadeau. En al kom ik zonder cadeau, dan is dat ook goed.

Waar het op neerkomt is dat ik me zeer gelukkig weet met de vader die ik getroffen heb. Ik ben trots dat hij al jaren voordat ik geboren werd had bedacht hoe ik zou gaan heten. Ik ben trots op de band die we hebben en trots op hem: hoe hij met tegenslagen om is gegaan en nog altijd midden in het leven staat. Ik hou zielsveel van mijn lieve Pap.

De zak gomballen is in huis, ik heb gebeld en hij is thuis vanmiddag. 

Dranghek (1)

Na maanden voorbereiding is afgelopen week mijn nieuwste project van start gegaan: ik heb een beugel! Of beter gezegd: ik heb 2 beugels, 1 op mijn ondergebit en 1 op mijn bovengebit.

Veel mensen zullen denken: "die is gek geworden......, 54 jaar, bijna oma, het grijze haar tevoorschijn laten komen en dan ineens een beugel....". 
Allemaal waar. Maar als ik niet het kunstgebit aan die lijst ouderdomsverschijnselen wilde toevoegen, was dit de beste oplossing. 
Zo scheef dat het bijna niet goed schoon te houden is (altijd gaatjes en/of afbrekende kiezen), boven- en onderkaak sluiten niet goed op elkaar (slijtage) en bovendien is de boel aan het verzakken geraakt (oeps). 
Voor mij redenen genoeg om het maar gewoon te gaan doen. En eerlijk is eerlijk, als het dan toch moet gebeuren vind ik het idee van een mooi gebit een wel héle prettige bijkomstigheid.
Een paar maanden geleden zijn we gestart met (röntgen-)foto's, happen (gatver!), gebitsmodellen maken en een behandelplan opstellen. Ik zeg "we" omdat je het uiteindelijk met zijn allen doet: orthodontist, tandarts, allerlei assistenten en ik natuurlijk.

En maandag 29 mei 2017 mochten we dan eindelijk uit de startblokken: nog één beginnend gaatje herstellen en 3 kiezen eruit laten trekken. Viel heel erg mee want ik heb een leuke, gezellige en vooral goede tandarts.
Vrijdag 2 juni 2017 zijn de beugels aangebracht. Eigenlijk zit ik dus weer in de startblokken. Blokjesbeugel, slotjesbeugel, bracketsbeugel, ik noem het gewoon mijn dranghek en dat bedoel ik dan positief. Ook dat viel mee en het resultaat is nu al verbluffend! Aan de kronkelende lijn van het draadje zie je pas goed over hoe scheef we het hebben. Ik kan me nu nog niet voorstellen dat dat een rechte lijn gaat worden.....
Ik heb me voorgenomen om elke dag een foto te maken wat dan uiteindelijk een timelapse moet worden. Ben heel leuk bezig met het bedenken van een opstelling van de camera op een klein statiefje en hoe ik daar dan elke keer hetzelfde voor ga zitten. Mezelf kennende zal het wel een foto per week worden maar ook dat levert plaatjes genoeg op want ik ben minimaal 2 jaar innig verbonden met mijn dranghek.

De pijn aan mijn tanden valt hartstikke mee, alleen eten is een beetje lastig. Dat komt ook omdat er 2 kiezen tijdelijk een beetje verhoogd zijn met een of ander laagje. Dat is waarschijnlijk millimeterwerk maar het voelt als 10 centimeter. Precies op de enige plek waar ik kan kauwen want de kraters van de getrokken kiezen zitten er natuurlijk ook nog.
En als je dan iets naar binnen hebt weten te werken ben je een kwartier bezig met het verwijderen van de restanten uit je beugels dus ik heb zomaar het idee dat ik hier ook nog mee af ga vallen. Maar verder......goed te doen tot nu toe!

Er zijn ook nog geen mensen gillend op de vlucht geslagen als ik naar ze lach (ik kan het niet laten). Ik moet er alleen nog wel even aan wennen dat ik goed oplet dat ik mijn mond vervolgens goed sluit, dat dranghek neemt zoveel ruimte in dat mijn bovenlip eraan blijft hangen.

Dit is een positief bedoeld blogje: twijfelaars die niet weten of ze wel aan beugels zullen beginnen wil ik zeggen: doen! Op een datingsite hoef je je even 2 jaar niet in te schrijven maar daarna heb je een gezond gebit en een onweerstaanbare lach!
Onder de titel "dranghek" zal ik de vorderingen delen.