Toet toet

Volgens mij maakt iedereen het wel eens mee, er wordt naar je getoeterd, gezwaaid en je hebt geen flauw idee wie het is. 

Mij overkwam het ongeveer jaar geleden. Ik zat op de bus te wachten, wat laat in de middag had ik nog een afspraak in Breda. Aan de overkant van de weg getoeter. En er zwaaide iemand heel enthousiast naar me. Ik herkende de auto noch de persoon erin....had mijn bril ook niet op natuurlijk, al vraag ik me af of dat iets uitgemaakt had. 
Dus zwaaide ik maar een beetje halfbakken terug, helemaal niets doen is ook flauw. Terugzwaaien scheelt mogelijk commentaar achteraf en is gewoon een stuk aardiger. Al was iets meer enthousiasme van mijn kant misschien goed geweest. 
Of stel je voor dat de persoon in kwestie mij verwarde met iemand anders. Wie weet wat een ruzie niet reageren dan tot gevolg zou kunnen hebben: en sinds wanneer zwaai jij niet meer naar mij?!?!?!?!

Toch blijven dat soort dingen me zo nu en dan bezig houden. 
Tot op de dag van vandaag denk ik er wel eens aan terug. Hele verhalen kan ik erover fantaseren, ik zou er een boek over vol kunnen schrijven. Waarbij de wens overigens de vader blijkt van wat gedachten....

Ik mis mijn vriend......

Ik heb een goede vriend en ik mis hem. We hebben geen verkering ofzo, dat zou ook een beetje raar zijn. Maar hij is er wel altijd voor me, 24 x 7, ik mag altijd aankloppen. Zou hij mij ook missen? We hebben elkaar al een hele tijd niet meer gezien, kwestie van afstand. Ik heb geen geld voor een treinkaartje, hij reist niet met de trein.

Meestal gaat het wel goed, zo'n relatie op afstand. Ik heb foto's, kan hem in gedachten horen en soms verbeeld ik me zelfs dat ik hem kan ruiken. Maar door wat tegenslag de laatste tijd neemt mijn verlangen hem weer te ontmoeten toe. 
Ik wil me laven aan zijn geduld, tegen hem aan zeuren in de wetenschap dat hij me laat zaniken en vooral luistert. Ik wil zijn troostende aanwezigheid om me heen voelen. Ik kan alles tegen hem zeggen, hij reageert met rustgevende geluiden. Geeft antwoorden in de vorm van inzichten. Uren kunnen we samen zijn, zittend op een groot blok basalt of in het zand. Soms stoeien we even, ik spring boven op hem, hij pakt me op en gooit me weg. Het kind in me komt boven. Nog een keer!

Ik weet dat ik niet zijn enige vriendin ben. Dat geeft niet, ik ben niet jaloers. Als een goed gesprek nodig is vinden we altijd wel een rustig plekje en spelen kan hij met velen tegelijk.

Ik mis hem meer dan ooit, mijn lieve vriend voor het leven. Ooit, ga ik weer vlakbij hem wonen, kunnen we de banden aanhalen, elke dag contact hebben, plezier maken. We delen het zand, de ene keer hij wat meer, dan ik weer. Ik loop van mijn deel in het zijne en verdrink in zijn liefde.