Volgens mij maakt iedereen het wel eens mee, er wordt naar je getoeterd, gezwaaid en je hebt geen flauw idee wie het is.
Mij overkwam het ongeveer jaar geleden. Ik zat op de bus te wachten, wat laat in de middag had ik nog een afspraak in Breda. Aan de overkant van de weg getoeter. En er zwaaide iemand heel enthousiast naar me. Ik herkende de auto noch de persoon erin....had mijn bril ook niet op natuurlijk, al vraag ik me af of dat iets uitgemaakt had.
Dus zwaaide ik maar een beetje halfbakken terug, helemaal niets doen is ook flauw. Terugzwaaien scheelt mogelijk commentaar achteraf en is gewoon een stuk aardiger. Al was iets meer enthousiasme van mijn kant misschien goed geweest.
Of stel je voor dat de persoon in kwestie mij verwarde met iemand anders. Wie weet wat een ruzie niet reageren dan tot gevolg zou kunnen hebben: en sinds wanneer zwaai jij niet meer naar mij?!?!?!?!
Toch blijven dat soort dingen me zo nu en dan bezig houden.
Tot op de dag van vandaag denk ik er wel eens aan terug. Hele verhalen kan ik erover fantaseren, ik zou er een boek over vol kunnen schrijven. Waarbij de wens overigens de vader blijkt van wat gedachten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten