zondag 24 mei 2020

Lief kind van me

Mei 2020. Een maand die ik nooit meer vergeet. Nog nooit zat ik in zo'n achtbaan van emoties. Geregistreerd partnerschap met coronabeperkingen kind. Jarig, ook dat nog. Uitvaart als gevolg van Covid-19 stiefbroer. Feestelijk. Verdrietig. Eenzaam. Het wisselt elkaar af. 

En dan, gisteravond, voor de derde keer Oma worden. Bomma in mijn geval. De dag na de uitvaart. Feestelijk, verdrietig, eenzaam. Tegelijk.

Mijn jongste zoon zag best een beetje op tegen de bevalling. "Ja, ik weet niet hoor, al dat bloed enzo....". Dat kun jij best, kom op, probeer er vooral van te genieten. Het is zo mooi en je maakt het niet elke dag mee. Vol goede moed gaat hij eraan beginnen.

En dan appt hij. Spoedkeizersnede. Mag je erbij zijn? Ja.

Lief kind van me, liefste jongste zoon, wat wilde ik je ineens weer omhelzen. Je hand vasthouden. En je vertellen: jij kan dat. Jij gaat dat gewoon doen. Je gaat erbij zijn en je kind geboren zien worden. In gedachten heb ik dat ook gedaan.

Drie kwartier later ontvang ik je verlossende app. Alles is goed gegaan. Ontroerende foto erbij, met je zoon in je armen. Staat je stoer zo'n operatiepak.
Je kon het. Je hebt het gedaan. Ik kan je met een gerust hart los laten. Mijn kleine jochie is een grote vent geworden.

Wat ben ik trots op je!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten